Rozdział I "Wsiąść do pociągu, byle jakiego..."

Rozdział nie jest specjalnie długi, ponieważ chciałam go wstawić jak najwcześniej mogłam.

Wielka prośba - piszcie co sądzicie w komentarzach c myślicie, bo inaczej nie będe wiedziała co mam poprawić.

Enjoy ;) 

~Autorka 

______________________________________________

- Już dzisiaj szkoła!!! - krzyknęła pewna miodowowłosa Gryfonka, wybiegnąwszy ze swojego pokoju.
- Wiem kochanie, powtarzasz to od dwóch godzin! - odpowiedziała jej podobnie wyglądająca czterdziestolatka.
- Czy to nie cudowne?! - kontynuowała nastolatka, położywszy się na kanapie z głową na kolanach rodzicielki.
Niektórzy pomyśleliby, że tylko ktoś nienormalny mógłby cieszyć się z powrotu do miejsca, w którym tak niedawno wydarzyło się tyle makabrycznych zdarzeń, ale prawda jest taka, że owa dziewczyna (będąca w jak najlepszym zdrowiu psychicznym), najzwyczajniej w świecie bardzo stęskniła się za znajomymi i - co najważniejsze - za magią.
- Skoro tak Ci się śpieszy, to wstawaj, bo się spóźnimy na pociąg. - odparła kobieta z uśmiechem, przeplatając włosy córki między palcami.
Brunetka automatycznie podskoczyła, prostując się przy tym niczym struna, po czym wydała z siebie dziwnie wysoki dźwięk, mający zapewne oznaczać mieszankę zdziwienia i przerażenia.
- Bez nerwów. - uspokoiła ją. - Mamy sporo czasu, ale jak chcesz, możemy wyjść wcześniej.
Latorość z zapałem pokiwała głową.
- Zawołam tatę. - oznajmiła.
- W zasadzie... - przerwała jej matka. - ...to tata nie pojedzie z nami w tym roku.
- Co? Dlaczego? - dziewczynie wyraźnie zrzedła mina.
-Tata zachorował, przez całą noc miał gorączkę i dopiero niedawno udało mu się zasnąć. Uprzedzając twoje pytanie - nie idź już się z nim żegnać, bo jak znowu się obudzi, to nie zaśnie do wieczora. - odpowiedziała. - Wyślemy Ci sowę. - dodała widząc minę córki.
- Jesteś pewna, że nie musisz zostać i się nim opiekować? Jakby co, to ja mogę sama pojechać na dworzec. - zaoferowała się dziewczyna.
- Tacie nic nie będzie. A teraz chodź, bo naprawdę się spóźnimy.
W trakcie podróży samochodem, Gryfonka zapomniała niemal o całej radości związanej z powrotem do Hogwartu. Zajęta była rozmyślaniami dotyczącymi choroby taty. Ostatnio takie dni w łóżku zdarzały mu się coraz częściej. Jednak wszystkie ponure myśli rozwiały się, gdy tylko zaparkowały na parkingu przy stacji King's Cross.
Osiemnastolatka jak poparzona zerwała się z fotela, chwyciła za walizkę i popędziła w kierunku peronu numer 9 i 3/4.
- Kochanie, poczekaj, nie nadążam! - krzyknęła z drugiego końca budynku czterdziestolatka.
Uczennica Szkoły Magii z wielkim trudem oparła się chęci popędzenia na peron i przystanęła czekając na matkę. Gdy tylko ona się zbliżyła, nastolatka chwyciła ją za rękę i przeciągnęła przez przejście ukryte w barierce.
- Słoneczko, nie mam już 20 lat, żeby wszędzie za tobą biegać.
- Przepraszam, ja po prostu nie mogę się do...
- Hermiona! - przerwała jej ruda istota o wielkich oczach, bliżej znana jako Ginny Weasley.
Rzeczone stworzenie  co sił w nogach podbiegło do przyjaciółki i serdecznie ją przytuliło.
- Stęskniłam się! - oznajmiła Wiewióra.
- Ja też! - odpowiedziała Hermiona. - Powinnam w końcu kupić sowę, skoro zwykłe listy do Was nie docierają!
- Powinnaś - roześmiała się dziewczyna.
- Hermiona!!! - dobiegły ją dwa, dobrze jej znane głosy, tuż przed tym jak została otoczona w uścisku.
- Puśćcie, dusicie mnie! - krzyknęła Panna Wiem-To-Wszystko.
- Czemu nic nie pisałaś? - zapytał Wybraniec. - Zacząłem się o ciebie martwić!
- Nie mam sowy, a nie podałeś mi swojego nowego adresu! - wyjaśniła.
- Dobrze cię znowu widzieć. - odparł Ron.
- Ciebie też. - odpowiedziała panna Granger, lekko się rumieniąc. W czasie ostatniej wojny dużo się między nimi wydarzyło, ale okazało się to tylko i wyłącznie skutkiem adrenaliny i buzujących hormonów. Przynajmniej dla Hermiony.
Dziewczyna po raz ostatni pocałowała matkę na pożegnanie i ruszyła razem z trójką towarzyszy do pociągu. Jako, że do odjazdu było jeszcze 10 minut, bez trudu znaleźli wolny wagon. Przez chwilę rozmawiali o swoich wakacjach i o tym, co się podczas nich wydarzyło, jednak, kiedy już mieli odjeżdżać, ktoś przerwał ich swobodną konwersację. A tym kimś był Draco Malfoy.